Köyün hasta veya hastalıklı olması acaba ne demek? O gün ki koşullardan günümüze doğru baktığımızda  köyümüz, kırsalımızın durumu acaba nasıl?  Kırsal kalkınma hamlesi gerçeklestirilebildi mi? 

Cevapları duyar gibiyim. Köylü, çiftçi, üretici  kısaca kırsal mutsuz. Genç nüfus tarımla, toprakla uğraşmak istemiyor, kente doğru yoğun bir  göç var. Şehircilik açısından kente bakıyorum kentler aşırı kalabalıklaşmış. 
Aşırı kalabalıklaşan kentte de yaşam giderek zorlaşmış ve  kentte yaşayanlar  da mutlu değil. 

Nasıl mutlu olsunlar ki alışılan bahçeli evler yok, toprak yok.  Geniş çayirlardan apartman dairelerine  ve hatta  40 m2 apart denen evlere sıkışıp kalan insanın yüzü nasıl güler? 
Trafik çile, çocukların okulları kalabalık ve uzak, servis olmadan okula gitmek zor, hastanelerde  hastalar kuyrukta, işkur önü her zaman ana bana günü. Kentte ki özellikle geliri  alt seviyede olanlar için  olumsuzlukları çoğaltmak  mümkün ama uzatmayayım. 

Köylü mutsuz, kentli mutsuz yok mu bu işin  bir çaresi. Sanırım çözüm kırsal kalkınmadan geçiyor. 
Kentlerin kalabalık nüfusu icin harcanan payın bir bölümü kırsal kalkınma için harcansa köyden kente göç durur. Tersine göç başlar. 

Kırsalın belini büken hususlar belli. Girdi maliyetleri gerçek çiftçiler icin ucuzlatılsa, SGK primleri için destek yapılsa pek çok gencimiz köyüne, toprağına sahip çıkar.  
Ancak bu o kadar kolay değil. Gençleri koye götürebilmek için şehirde ne varsa köylere de götürmek gerek.  İlçelerde  burslu tarım, hayvancılık  liselerinin açılması ile işe  başlanabilir. Tarımsal açıdan nitelikli bilgi ile donatılmış  köy gençleri, mikro krediler ile desteklenir ise kırsal kalkınma  mucizesini çok kısa zamanda  gerçekleştirebilirler. 

Kırsal kalkınmanın çok zor bir hayal olmadığını düşünüyorum köylümüz talep etse siyaset kayıtsız kalamaz ve gereken desteği sağlar.

Yerel yönetimler bu nedenle büyük önem taşıyor. Önünüzde Izmir modeli olarak adlandırılabilecek bir Tire Süt kooperatifi örneği var. Bu model tüm ülkeye yaygınlaştırılabilir. Acipayam Alaattin, Ödemiş gibi kooperatifler de başarılı işler yapıyorlar.  
Kooperatifleşme ve üretici birlikleri ile bir araya gelen köylü ürünlerini kooperatif marketlerde, yerel pazarlarda belediyelerin desteği ile  aracısız ve güvenle satabilir. 

Bir başka destek kamu arazilerinin, dağların, yamaçların gelir getiren ağaçlar ile doldurulmasıdır. Orman teşkilatımız bu  konuda yeterince tecrübelidir. Defne, ıhlamur, keçiboynuzu, dut, sığla, iğde, kestane, ceviz, zeytin  gibi gelir getiren ağaçlar ile ağaçlandırma kampanyaları  bölgesel  geliri arttıracaktır. 

Köylerimizi kırsal turizmle tanıştırmak gerek. Kırsal turizme destek verecek ve hatta sebebi olacak ürünler,   lavanta, kekik, safran, sahlep, çilek, lale, ters lale  ( tuşaya), nergis gibi ürünler ile özel köyler oluşturmak ve tabii bu ürünleri isleyecek kooperatifler kurmak ile işe baslayabiliriz. Isparta Kuyucak, Çeşme Germiyan, Selcuk Şirince , Bursa Cumalikızık gibi güzel örnekler var. Yerel halkta, köylerimizde  bütün bunları yapabilecek pek sermaye bilgi birikimi maalesef yok. Bu açıdan görev sanırım yine  yerel yönetimlere düşüyor. 

Yerel yönetimler,  Tarım ve Orman teşkilatı, Kültür ve Turizm teşkilatı elele verirse 3-5 yıllık bir süreçte  güzel ülkemiz bir kırsal kalkınma mucizesi oluşturabilir.  Kentler sağlıklı gıdaya kavuşur, nefes alır, köylerimiz yeniden şenlenir, inanın insanımızın yüzü güler.  

Gelin hep birlikte artık köylerimizi iyileştirelim. 

Doç. Dr. Devrim Alkaya 
İnş. Yük. Müh. & Kamu Yöneticisi & Tarımcı