Hepimiz “Ne Mutlu Türk’üm Diyene” demekten ve Türk olmaktan gurur duyarız değil mi? 

Peki gerçekten kimliğimizin bilincinde miyiz, doğru tanıyor ve tanıtıyor muyuz, dilimizi doğru kullanıyor muyuz? 

Çocukluğumdan beri kelimelerin kısaltılarak kullanılmasından  nefret ederim. Türkçemizi doğru kullanmayanlara Türkçe katili dediğimi yakın çevrem de bilir. Hele ki yazılı mesajlarda; mrb, kib, aeo, ok, by, slm. gibi kısaltmaların yazılmasını hiç kabullenemiyorum. Bir merhaba demek, hoşça kal demek çok mu zaman alıyor, bu kadar mı yoğunuz? Üstelik sadece yazıda kısaltmalarla da kalınmıyor, konuşurken de Türkçemiz adeta katlediliyor.  

Bu yaşıma rağmen halen Türkçemizi daha doğru kullanmak için araştırıyorum, eksiklerimi tamamlamaya gayret ediyorum ve böyle de devam edeceğim.
  
Öncelikle çok okumalıyız; hatta her gün, dili düzgün ve üslubu güzel edebi eserlerimizden 5-10 sayfayı sesli veya sessiz okuyarak Türkçemizi geliştirebiliriz. Konuşurken / kelimeleri doğru yazmalı /hecelemeli, ilk defa karşılaştığımız, bilmediğimiz kelimelere  sözlükten bakmalıyız, doğrusunu araştırmalıyız. Doğru yazılışını bilmediğimiz kelimeleri Türk Dil Kurumundan öğrenebiliriz. Dilimizi doğru ve uygun kullanmayan arkadaşlarımızı kırmadan ikaz etmeli ve doğrusunu öğretmeliyiz/anlatmalıyız. Argo, küfür, kaba ve hoş olmayan söz ve kelimelerden kaçınmalıyız. 
 
Kendisinin farkında olan, kimliğini tanıyan insan güçlüdür. Böylesi bireylerden oluşan milletler her türlü zorluğun üstesinden gelirler. Milletler, sahip oldukları değerleri tanıyıp bilmeli, onlarla barışık olmalıdır. Milletinin ortak değerlerini bilmeyen, tanımayan; bildiği halde kendi değerleriyle çelişen ve barışık olunmayan süreçlerde o milletin huzur bulması ve hayatta kalması çok zordur. Dilimize sahip çıkmanın yolu da kendimizi, yani “kimliğimizi” bilip sevmemizden, millet olma bilincimizden geçmektedir. 

Sadece bu zamanda kadar değil, tüm tarihimiz boyunca Türklerin önemli zaaflarından biri, kendini önemsememek; buna mukabil yabancıya hayranlık duymak olsa gerek. Günümüzde birçok mekân ve işyerlerinin bile isimleri artık Türkçe değil. Bazen öyle yerler görüyorum ki gerçekten Türkiye'de olduğumdan şüphe duyar hale geliyorum. Bazen Kendi ülkemde yabancı bir şehrin sokaklarında yürüdüğüm hissine kapılmak dahi çok rahatsız ediyor beni. Yabancı dildeki kelimeleri barındıran tabelaları tercih etmek yerine Türkçe tabela kullanılsa daha mı zor anlayacağız ya da daha mı az rağbet edeceğiz? veya rağbet göreceğiz! Yabancı kavramları değil Türkçe karşılıklarını kullanmalı, dilimizi doğru öğrenmeli ve bu doğrultuda akıcı ve net bir biçimde konuşmalıyız. Böylece kendimizi daha net ve güzel ifade edebilir, dilimizi, kimliğimizi hem milli şahsiyetimizi de korumuş oluruz. 

Türkçeyi korumak ve yaşatmak, tüm varlıklarıyla, /eserleriyle gelecek nesillere aktarmak ve dilimize sahip çıkmak hepimizin, topyekun asli ve milli bir sorumluluğumuzdur.
 
Bir toplumun dili, o toplumun düşüncesini, kültürünü, zihniyetini, kişiliğini ortaya koyar. Çocuklarımız dünyaya geldikten sonra dilini, ailesi olarak önce bizden ve yakın çevresinden öğrenir. Okul çağına geldikten sonra aldığı eğitimlerle Türkçesini geliştirir. Dilin temeli sestir, doğal olarak öncelikle sözlü anlatım aracıdır. Fakat doğru yazılmayan bir Türkçenin doğru konuşulması da beklenemez. 
 
Türk dilinin öz güzelliğini ve zenginliğini meydana çıkarmak, onu yeryüzü dilleri arasında değerine yaraşır yüksekliğe eriştirmek Türk milleti olarak hepimizin ortak amacı olmalıdır. 

Dilimiz kimliğimizdir, bizi diğer milletlerden ayıran ve bizi biz yapan en önemli unsurudur.
  
Dil, milletin Kültürüdür, ataların emanetidir, en kutsal en kıymetli servetidir.

Dilimize sahip çıkalım işte o zaman biz oluruz, bir oluruz, Türk milleti oluruz.
 
Fatoş Taşkın Karadoğan