Hayat, eksik parçaların tamamlandığı uzun bir yolculuktur. Her insan, kendi içsel bütünlüğünü ararken çoğu zaman kendini “yarım” hisseder. Bu yarım olma hali, yalnızlıktan ziyade tamamlanmamışlık duygusuyla beslenir. Bir tablonun boyanmamış köşesi gibi, bir şarkının eksik notası gibi yaşarız. Çünkü bütün olma hali, daima bir diğer yarımın varlığıyla mümkün hale gelir. O eksik parça tamamlanmadıkça ne huzur tamdır, ne mutluluk gerçek anlamına kavuşur.

İnsan, çoğu zaman mutluluğu dış dünyada arar; elde ettiği başarıda, sahip olduğu parada, ulaştığı statüde. Ancak gerçek mutluluk, içimizde var olan yarımın, onu tamamlayacak başka bir yarımla buluşmasından doğar. Bu tamamlayıcı parça her zaman bir insan olmak zorunda değildir. Bazen bir dostluk, bazen hayatı anlamlandıran bir amaç, bazen de insanın kendisiyle kurduğu içten bağ olabilir o diğer yarım. Bu iki yarım doğru zamanda, doğru şekilde bir araya geldiğinde, içimizde güçlü bir bütünlük hissi doğar.

İşte bu bütünlük duygusu, insanı gerçek huzura ulaştıran temel yapı taşlarından biridir. Tıpkı bir yapbozun son parçası yerleştiğinde ortaya çıkan tatmin gibi, hayat da anlam kazanmaya başlar. İçimizde taşıdığımız boşluk, yalnızca anlamla doldurulduğunda mutluluğa dönüşür.

Bu nedenle mutluluğu yalnızca ulaşılacak bir hedef olarak değil, bir tamamlanma, birleşme hali olarak görmek gerekir. İçimizdeki yarımı tanımak, onu keşfetmek ve onunla bütünleşen parçayı bulmak belki de yaşamın en derin anlamını oluşturur.

Unutmamak gerekir ki, hiçbir bütün tek başına var olmaz. Her bütün, iki yarımın anlamlı bir buluşmasının sonucudur. İnsan çoğu zaman doğada, çevresinde, uzaklarda mutluluğu ararken, o mutluluğun aslında hep kendi içinde, yanı başında olduğunu fark edemez. Oysa mutluluk, bazen sessizce, bazen fark edilmeden, insanın kalbinde bekler. Ve bir gün, bir diğer yarım onu bulduğunda, işte o zaman gerçek anlamıyla yaşam başlar.